Naxış Mustafayeva: Qoy nəvələrim də Çingiz kimi olsunlar

Naxış xanım ilə öz evində, nəvəsi Fuadla (Çingiz Mustafayevin oğlu red.) birgə söhbətləşdik.

- Deyirlər ki, vaxt hər şeyin dərmanıdır. Vaxt yaranıza az da olsa, məlhəm olubmu?
- Qətiyyən yox. 19 ildir mən onun yolunu gözləyirəm. Görünür, o küsüb gedib, məni gözləyir. Axır vaxtlar yuxuma da gəlmir. Ancaq Fuadın səsini eşidəndə bir az təskinlik tapıram. Vahid, Seyfulla çalışırlar ki, çox fikir çəkməyim. Amma ürəkdəki ürəkdə qalır...

- İndi Çingiz yoxdur. Amma artıq 6 nəvəniz var. Onlar yəqin sizi ovundurur.
- Əlbəttə... İndi Çingizin oğlu Fuad Almaniyada təhsil alır. Nə vaxt desəm ki, Fuadı istəyirəm. O dəqiqə təşkil edirlər gedirik Fuadın yanına. Amma ürəkdəki yara sağalmır.

11 il mən hər gün onun qəbri üstünə getmişəm. 1 həftə idi, Almaniyada idim. Gələn kimi getdim qəbri üstünə. Öpüb qəbrini dedim ki, bağışla burada yox idim, cüməaxşamı gələ bilməmişəm.

Həmişə deyirəm ki, Allah onun qalan ömrünü, iki qardaşına və bir balasına versin. Onlar onu yaşatsın.

-Çingiz arxada 9 aylıq körpə qoymasına baxmayaraq, qorxmadı, cəsur oldu. Seyfulla və Vahid Mustafayevlər də elə qaynar nöqtə yoxdur ki, orada olmasınlar. Mənə həmişə maraqlı idi ki, siz onları necə
yetişdirmisiniz?
- Yəqin ki, bu bizim verdiyimiz tərbiyədən əlavə qanla, genlə gələn bir şey idi. Mənim atam da müharibəyə gedib. Müharibədən I qrup əlil qayıdıb. Biz beş uşağı atam 3 barmağı ilə böyüdüb. Bir əli ümumiyyətlə işləmirdi, bir əlində isə 3 barmağı var idi.

Bundan başaqa, Çingizin əmisi Çingiz Mustafayev 30-cu illərin repressiyalarının qurbanı oldu. 17 nəfəri tutmuşdular. Aralarında o da var idi. Hamısı boynuna almışdı ki, guya nə isə planlaşdırıblar. Təkcə, Çingiz boynuna almırdı. Başına nələr gətirmişdilər. Sonra buraxdılar. Amma artıq xəstə idi. O vəziyyətdə olub ki, geri qayıdıb ki, gedə bilmirəm. 20 yaşı var idi. Göyçayda rəhmətə gedib. Onun adını oğluma qoymuşduq. Eyni taleni yaşadılar...

Bundan əlavə, bir əmim ümumiyyətlə müharibədən qayıtmadı. Yoldaşım da hərbçi idi. Görünür, bütün bunlar Çingizə təsir edib. Üstəlik, o, tibb institutunu bitirsə də, orta təhsilini Naxşıvanski adına hərbi məktəbdə almışdı.

-İndi nəvələriniz var. İstərdiniz ki, onlar da Çingiz kimi qorxmasınlar, cəsur olsunlar.
-İş belədir ki, mən desəm ki, ora getməyin, əksinə gedəcəklər. Elə Fuadın özü, desəm ki, getmə. Deyəcək ki, niyə getməyim? Gedirəm!

Sözsüz ki, belə olmalarını arzulamıram. İstəyirəm ki, cəsur olsunlar, qorxmaz olsunlar. Amma Vətənə qurban olmasınlar. Sağ qalıb Vətənə qulluq etsinlər.

Eyni sualı Fuada da ünvanladıq

-Heç demisən ki, ata, kaş belə etməyəydin. Bizi tək qoymayaydın.
-Əvvəllər fikirləşmişdim. Anama görə, çünki anam ağlayırdı, əziyyət çəkirdi. Amma mənə hər şey normal gəlir. Düşünürəm ki, atamın belə etməsi lazım idi. Mən atamın tərəfindəyəm.
Mən başa düşdüyümə görə, atam üçün ən vacibi Vətən, anası, sonra mənim anam olub. Bu Vətən onun üçün daha vacib idi. Mənə də Vətən çox vacibdir. İndi mən Almaniyada oxuyuram və ali təhsil alacam. Amma mən heç vaxt əcnəbi sayıldığım ölkədə daima qala bilmərəm. Hər yay nənəmi görməyə gələndə, Bakının hava limanında artıq insanların istiliyini hiss edirəm və deyirəm ki, bəli, mən Vətəndəyəm. Bəlkdə də sizə qəribə gələcək. Amma mən hər yay ANS-də oluram. Və heç kim mənə nə etməli olduğumu demir. Mən yalnız həvəsim olan şeyləri edirəm. Elə bu yaxınlarda ANS-in dəhlizində idim. Eşitdim ki, müxbirlər qaçırlar operator axtarırlar. Soruşdum ki, hara gedirsiz, dedilər Pakistanda qəzaya uğrayan təyyarədə həlak olan Milli Qəhrəman oğlunun ailəsi ilə müsahibəyə gedirik. Dərhal kameranı götürüb onlarla getdim. Bunu mənə heç kim məcbur etmir. Amma hər halda gen öz sözünü deyir.

-Naxış xanım Çingizi həkim görmək istəyirdiniz. Bəs Fuadı necə?
-Fuad iqtisadçı olacaq. Gəlib Azərbvaycanı düzəldəcək. (Gülür..)